Kunstenaar magazine
nummer 227, juli 2025
Voor kunstenaar Daphne Schrijver begon het met een paar tubes verf van de Action en een flinke dosis studieontwijkend gedrag. Wat eerst een ontsnapping was, werd uiteindelijk haar bestemming. Nu werkt ze als beeldend kunstenaar in een herkenbare, gelaagde stijl die balanceert tussen figuratief en abstract. Haar werk nodigt uit om langer te kijken, dieper te voelen en steeds iets nieuws te ontdekken.
Leren schilderen
Opgegroeid in het Zeeuwse dorp Wemeldinge had Daphne al op jonge leeftijd de wens om iets creatiefs te doen. Ze was vijftien toen ze klaar was met de middelbare school, maar haar ouders vonden dat te jong om op kamers te gaan. Omdat er geen creatieve opleidingen in de buurt waren, probeerde ze allerlei andere richtingen. Zo belandde ze bij commerciële economie in Breda, maar dat bleek geen goede match. In plaats van aan haar scriptie te werken, zat ze ineens hele dagen te schilderen. Toen dacht ze: hé, dit gaat eigenlijk best goed.
Na haar afstuderen gaf ze zichzelf de kans om zich verder te ontwikkelen als kunstenaar en begon ze aan de opleiding Schilderkunst aan de Academie Noord in Brasschaat, België. In Nederland ligt de nadruk vaak op het concept, terwijl je in België echt leert schilderen – hoe je een doek opbouwt, hoe je lagen gebruikt, hoe je techniek inzet. Dat heeft haar gevormd.
Experimenteren
Haar vroege werk was technisch sterk, bijna fotografisch. Ze wilde laten zien wat ze kon. Maar op een gegeven moment vond ze het saai, steeds hetzelfde kunstje. Ze begon te experimenteren: meerdere beelden over elkaar schilderen, fragmenten uit verschillende bronnen combineren tot een nieuw geheel. Eerst waren het alleen gezichten. Later kwamen daar andere elementen bij, soms ogenschijnlijk losstaand, maar voor haar met samenhang.
Het resultaat is semi-abstract werk dat bij een vluchtige blik ongrijpbaar lijkt, maar bij langer kijken steeds meer prijsgeeft. Je ziet dat er iets figuratiefs onder zit, maar het is niet direct duidelijk wat. De lagen laten zich pas na verloop van tijd zien. Dat spel met herkenning en vervreemding vindt ze interessant.
Een intuïtief proces
Daphne werkt voornamelijk met olieverf, soms met acryl als snelheid nodig is. Haar werkwijze is intuïtief. Ze verzamelt beelden – vaak op Pinterest, soms uit eigen foto’s – en kiest er vijf of zes die haar inspireren. Ze begint zonder schets, gewoon met verf op doek. Als ze voelt dat één beeld klaar is, pakt ze het volgende. Soms schildert ze er gewoon overheen. Het is een spel van keuzes maken zonder alles van tevoren te willen bepalen.
Muziek, zinnen uit boeken, een tatoeage of een gesprek kunnen allemaal het beginpunt zijn van een nieuw werk. Een treffend voorbeeld is het schilderij One Day at a Time, ontstaan tijdens een drukke periode in haar leven. Een toevallige ontmoeting met een serveerster die precies die woorden op haar arm had getatoeëerd, raakte iets bij Daphne. Dat schilderij herinnert haar eraan: rustig aan, het komt goed.
Ruimte voor interpretatie
Hoewel haar werk persoonlijk en vaak emotioneel geladen is, laat Daphne de interpretatie graag open. Ze merkt dat mensen er hun eigen verhalen in zien. Tijdens een kunstroute hoorde ze van alles terug: oesters, scooters, kinderen... Dingen die ze er zelf niet in had gestopt, maar die anderen er toch in zagen. En dat vindt ze eigenlijk het mooist – als mensen zichzelf erin herkennen. Soms vertelt ze dan haar eigen verhaal achter het werk, en dat geeft een extra lading.
Tussen kunst en ondernemerschap
Daphne is niet alleen kunstenaar, maar ook ondernemer. En dat brengt de nodige uitdagingen met zich mee. Het maken van nieuw werk gaat haar vrij vanzelf af, maar zichtbaar zijn, opdrachten binnenhalen en een netwerk opbouwen is soms een ander verhaal. Ze is actief op social media, maar merkt dat het bereik tegenwoordig tegenvalt. Je stopt er veel tijd in, maar het levert niet altijd op wat je hoopt. Daarom zoekt ze ook andere wegen. Ze exposeerde al in Middelburg, verkocht werk naar onder andere Spanje, Duitsland en Amerika, en werkt momenteel aan een opdracht voor busvervoerder Arriva. Zij wilden een persoonlijk schilderij cadeau doen voor hun nieuwe kantoor. Daphne mag daar haar eigen stijl in kwijt, maar verwerkt wel elementen als duurzaamheid, natuur, verbinding en huisstijlkleuren.
In de toekomst wil ze graag meer exposeren – in grotere galeries en voor een breder publiek. Ze geeft nu ook veel les, wat ze leuk vindt, maar ze zou de balans wel willen verschuiven en meer tijd willen vrijmaken voor haar eigen werk. En daar ligt haar kracht: in het maken van werk dat vanuit gevoel ontstaat, waarin lagen zich langzaam ontvouwen en waarin kijkers hun eigen betekenis mogen ontdekken. Schilderijen die niet schreeuwen om aandacht, maar blijven fluisteren, zolang je kijkt.
Auteur
Birgitta van der Linden, BLUSHtxt